Eğitim-öğretim, insanın kendisi kadar kadim bir meseledir. İnancımıza göre bilginin kaynağı, vahydir. İlk öğretmen de, ilk peygamberdir. İlk bilgi materyali de, ilâhî kitaptır. Eğitim-öğretim işi, temelde dinî bir olgudur. Son bir iki yüzyıldır ilim, bilim din dışı bir nitelik kazanmış gibi gözükse de bu, arızî bir durumdur; aslî hüviyetine, temel ve genetik özelliklerine bir gün mutlaka dönecektir.

Modern hayat, büyük ve güçlü kurumların egemen olduğu bir hayattır. Bu kurumların başında da üniversiteler gelmektedir. Devlet mekanizmasını ayakta tutan bütün kurumlar ve bu kurumlarda çalışanlar, üniversitelerin tezgâhından geçerek vücut bulmaktadır. Üniversiteler, modern birçok kurum gibi fetiş haline gelmiştir: onlar sorgulanamazlar, eleştirilemezler, dokunulamazlar. Üniversiteler, bugün bir mabede dönüşmüş vaziyettedir. Buralar, modern bilimin tapınaklarıdır.

Eğitim, bütün tür ve müesseseleriyle, bu topraklarda her zaman gündemin ilk sıralarında yer alan bir konudur. 6 Kasım 1981 tarihinde kurulan ve yüksek eğitimin ana omurgasını oluşturan YÖK (Yükseköğretim Kurumu), kurulduğu günden beri, tartışmaların merkezindedir. Kasım sayımızın dosya konusunu, Üniversiteler olarak belirledik. 41 yıl öncesinin şartlarında kurulan YÖK, bugün bu devasa yapıyı yönetememektedir. Konuya vâkıf olan, meseleyi bilenlerin katkılarıyla mevzuyu irdelemeye çalıştık. Bu konuda ne söylense, azdır.