Soğuk Korku ve Çocuk
Şiir: Mehmet ŞAMİL Çizgi: Hilal ÖZDER I. hüküm giysin diye kırdım yüzümü sarsıldı alnımdan akıl suları gün ışırken doğudan kapkara batı yaklaştıkça yaklaştı soğuk korkusu günün ağlayan bir çocuk fotoğrafında üşüttüm el yakan ateşlerimi aynada doğdum elinden alınmış ibret sahnesi kapıda oturmuş ağlıyor ölüm içerde kendine övünen dünya iyi bellenmemiş anı kumaşı eşiğimde unutulan söz yığın sebepsiz bir dokunuş olsun tutanakta iz bulsun mührün başımda çıkmamış bir can ağrısı dünüm II. sen yağmur bulutlarını tanırdın ey çocuk bereketli ve münbit bir gaz bulutuyla kestiler nefesini kaynadı damarların / ciğerin yandı çocuk tek kelime edemeden bir anne diyemeden ateşler içinde parçalandı susayışın soydular ıslattılar ters çevirdiler…