Öznur GÖRÜR KISAR

Aşk;  insanın bilinmezlerde kendini yitirip yitirip tekrar bulmasıdır. Bir demir misali şekil alıncaya dek dövüle dövüle halden hale geçmesidir. Gönül yükünü kimselere aşikâr etmeden içten içe, içli içli yanarak, “ham” olma halinden “hemhâl” olup pişmeye; nihayetinde ise “piştim!” diyebilmeye de cüret ve cesaret bulamama halidir. Öznur GÖRÜR KISAR     Şaire sordular; ey âşık sizce yolu hiç aşka düşmemiş bir insan mı bahtiyardır? Yoksa kalbi aşk sınavında sınanmış, günlerinin her biri mâşuka göre mevsim değiştirmiş, yazı kışa çevrilmiş, aşkın en zor ve en çetrefilli hallerinden kendini alıkoyamamış o insan mı daha bahtiyardır?  “Aşk” dedi, şair, “Uğradığı yeri çiçeklendirir. En sert, en kuru; çatlamış, çöle dönmüş toprağı…

Gel otur biraz haydi, çok yoruyor dünya seni... Bazen dedi, anneler hayalde de evlatlarını düşünür, hayal aleminde de çıkar gelir okşar çocuklarının saçlarını. Öznur GÖRÜR KISAR Eğitimci  “Bu insanlar arasında kalbim, sık bir ormanda dolaşan kelebek gibi, ne tarafa uçsa ağaçlara çarpıyor. Nasıl kurtulmalı bu darlıktan?”, cümlelerini özenle not almıştı. Hemen sonrasında bu enfes tespitin kendisinde uyandırdığı duyguları sıralamıştı.  Bu minik not defteri, bu cümleler, onları okudukça içinde bir şeylerin kopuverdiğini hissediyordu. Boğazında düğümlenen her ne ise onu zapt etmeye çalıştı. Annesinin yıllar önce aldığı küçük notlar ve alıntılardan oluşuyordu bu küçük defter. Boğazındaki o tuhaf düğüm, gözündeki damla, öylece duruyor; bakışlarını uzaklara dikip, başka…

Muhabbet diyorduk ya hani, işte bu kavram ister istemez insanı anılar sokağına alır götürür. Götürür de bir daha dönülemez öyle kolay kolay. Öznur GÖRÜR KISAR Eğitimci   ‘Muhabbet ömrü aşan bir duygu’ dedi, yorgun fakat huzur veren sesi ile söyleşide bulunan bir gönül insanı. Bir telefon uygulamasından geliyordu bu ses. Ölüm ile ayrılık duygusunun bizde bıraktığı tesir, hemencecik unutulup nihayete eriverecek, bitiverecek bir şey değil elbette diye düşündü. Öyle olsaydı eğer gidenlerin bizde bıraktığı duygular, anılar eski bir bohçaya sarılıp bir rafa, bir sandığa kaldırılı verilirdi, değil mi? Belki de birileri öyle başa çıkabiliyordur; bilinmez. Sahi belki de böylesi daha mümkün kılar nefes alabilmeyi, yaşamayı.…

Benim o kasabada, o avluda hala gezinen çocukluğum; sevincim, coşkum, anneannemin evi. Çocukluk, ancak gerçek sevginin ve ilginin bağrında filizlenip, çiçeklenir, boy verir. Ve hâlâ hayal bahçelerinde gezebildiğimiz tek büyülü yer çocukluk… Öznur GÖRÜR KISAR Eğitimci Kendimi anneannemin kerpiç yapılı evinde çocukluğumu izlerken bulurum çoğu kez. Akşamın tenhası çöktüğünde ve çocukların uyku vakti geldiğinde bize yapmış olduğu yer yatağında, her torununun eline birer tesbih verip “Allah deyin guzum” der, bize onu hatırlatırdı. Okuma yazma bilmeyen anneannemin bu yaklaşımını her hatırladığımda, Anadolu irfanının tam da böyle bir şey olduğuna dair kanaat oluşuyor bende. Kıkır kıkır kıkırdayarak elimizdeki tesbihler ile tesbihata durduğumuz anlar  ve öylece uykuya dalışımızı…