Öznur GÖRÜR KISAR

Baktık onca yıl sevdik olmadı, aldandık deriz en nihayetinde. Teslim oluruz rıza-i ilahiye. Sevmeye gönlü olmayanlar utansın. En azından denedik deriz karınca misali. Bizim böyle düşünmemiz ne ifade eder bilemiyorum ama karınca misali önemli olan o yolda olmak, o istikamet üzere olmak deriz, gönlümüzü eğleriz. Sevdik kardeşim suç mu der çekiliriz. Sevmek; bizi insan kılan en zayıf ve iyi ki en güçlü yanımız deriz. Öznur GÖRÜR KISAR Bu dünya denilen garip yer insanlarla yaşarken çok zor değil mi cancağızım ? Şimdi insansız bir dünya mümkün mü dediğini duyar gibiyim. Bir ara eski bir tanıdık “Ben insan sevmiyorum” derdi. Garipserdim fakat onun nevi şahsına münhasır biri…

Bedir, insanın yaşarken gözlerini ve kalbini bağışlaması nasıl bir şey söylesene kardeşim Rabbine? Öznur GÖRÜR KISAR Bir çift yeşil gözün koskoca dünyaya hiç konuşmadan çok büyük acıları anlattığı bir dünya burası.  Gazzeli Bedir Dahlan …  İsrail esareti altında tutulduğu bir ay boyunca genç bir insanın bu kadar kısa sürede hayat ışığının nasıl son bulduğunun kanıtı. Bedir, senin gözlerin Gazze çocuklarının sesi, Filistin kadınlarının çığlığı, bir babanın şehit evladı ile vedası, vahşi köpeklerin üzerlerine salındığı ninenin korkusu ve çaresizliğidir.   Bedir, senin gözlerin sessiz kalan dünyaya sessiz bir manifesto ile bakıp haykırmandır.   Bedir, senin gözlerin katılaşmış kalplere apaçık bir kafa tutuş, bir isyan mermisidir.  …

Güzel söz söyleme, birbirimize sakin limanlar olma, sükûn bulma yaklaşımından nasıl uzaklaşabiliyoruz? Kalbimiz bu güzelliklerin cimriliği ile nasıl çoraklaşabiliyor? Yerle yeksan eylemeyi, imar etmenin güzelliğinden nasıl üstün sayabiliyoruz? Azim ve alim olan Allah derunumuzdakileri bizden daha iyi biliyorken ve vedûd ismi ile severken bizi, sevmek nimetinden nasıl oluyor da mahrum kalmayı seçebiliyoruz? Öznur GÖRÜR KISAR    Bir selam dahi yeterken çehresini güzelleştirmeye insanın, latif bir kelam gönlünü aydınlatırken ve şifa olurken kalbimize yakin kılınan sevgiler. Gülümsemesine sebep olduğumuz insanın o an yüzüne yayılan neşvesi bizi kanatlandırıyor ve sanki cennetten bir meltem rüzgârı estiriyorsa kalbimize. Yalnızlıktan üşüyen gönlümüzü ısıtan, yarenlik eden yakınlara tutunuyorsak çoğu kez. Bir…

Kim bizi bize bildirmenin türlü yollarını, veçhelerini, bir evlada eşe, dosta, sevgiliye, işe, güce, derde, dermana, yollara, dağa, taşa, deryaya, denize, ırmağa, çöle, bir yağmur damlasına, bir çiçeğin yaprağına, bir güzel şehla bakışa, kayboluşa gizleyen? Kaybettiğimizi yıllarca aratıp, bize bulmanın şifa veren giziyle göremediklerimizde saklayan kim? Öznur GÖRÜR KISAR Sesin, ritmin, müziğin büyüsüne kapıldığımız ilk demler. Annemizin kalp atışları. Sığındığımız karanlık, dar alanda bize yarenlik eden o yegâne ses. Bizi devamlılığı olan, art arda sıralanan düzenli ritme, bir güvene, bir düzene fıtri olarak ilk bağlanışımız. Gün be gün onunla yavaş yavaş büyüdüğümüz, artık her haline aşina olduğumuz ses. Heyecanlı, sakin ve durağan hepsini biliyor, seziyor…

Yasemin ve hanımelinin baş döndüren kokuları bizi mecnun eyler. Senin sevgini içimize yerleştirip kavileştiren onca bahar delilinden hangi birinde karar kılsın bu gözler. Şairleri işlerinden eyleyip, öylece hayran hayran izletecek kadar deli divane eden bir sarhoşluksun. Öznur GÖRÜR KISAR Seni sevmek için herhangi bir bahaneye ihtiyacımızın olmadığını biliyorsun ey bahar. Seni sevmek bizim kaçamadığımız karşı koyamadığımız türden bir mucize. Seni sevmekteki nazlanışımız güzelliğine duyduğumuz tereddütten ibaret değil, bilakis yine, sana aldanışımızdan duyacağımız kederle ilgili. Tam kara kışa alışıyor gönlümüz. Yağmur,  boran, kar, fırtına her yer. Sonra gelip içimize bir kucak umut bırakıyorsun. Ağaçlarında seni şakıyan kuşların, kuru dalların uçlarından fışkıran yemyeşil bir gülşeni andıran tomurcukların.…

Tüm bunları bir çocuğun asla sıkılıp, alıp başını gidemeyeceği şekilde, harikulade bir kurgu ve cazibe ile anlatırdı Saliha abla. Tiyatral anlatımı ile kendimi tam da o mevzunun öznesi ve baş kahramanı gibi düşler, adeta o dünyanın içinde kaybolurdum. Öznur GÖRÜR KISAR    Çocukluğumun kahramanını sorsalar bir gün; hiç düşünmeden Saliha abla deyiveririm. İlk Kur’an-ı Kerim öğretmenim, tanıdığım ilk bilge insan.    Evindeki tahta döşemelerinin garip ve esrarlı gıcırtısı, tahta oda kapılarının tam kavuşmadığı (Kavuşmak: Anneannemin kapıyı örtme kavramı ile eş anlamlı kullandığı bir deyiş) mütevazi ve sade ev ortamında, onun misafiri olmak, bir çocuğun adeta Samanyolu’nda bir keşif yolculuğunda olması anlamına gelirdi benim için. Kavuşma…

Kapitalist dünya düzeninin bizi getirmiş olduğu son noktada bakkallar varlıklarını koruma ve sürdürme çabası, hatta neredeyse hayatta kalma savaşı verir hale geldiler maalesef. Dileğimiz odur ki istedikleri kıymet ve rağbeti görmüş olurlar. Öznur GÖRÜR KISAR Çocukluk çağlarıma dair derin iz bırakmış, belki de benim için o demlerin en önemli figürlerinden bakkal Dursun amca ve aşağı mahalledeki bakkal Hüseyin amcayı, hep derin bir saygı ve hürmetle anar, hatırlarım. Onlarla geçirdiğim vakitleri hatırlamak, bana çocukluğumun gizli hazinelerine sanki yeniden ulaşmışım gibi, mutmain bir gönül huzuru yaşatır. Uzaklara, çocukluk ülkesinin sokaklarına alır, götür.    Bana katılır mısınız bilmem; fakat bakkalların kendilerine has ilginç bir kokusu vardır. Biraz şekerleme,…