Cemal Balıbey

Dostlarımın beni adeta tabiata açılan bir pencere gibi görmeleri içimi ısıtıyor. Tabiattaki bu dönüşümlere tanıklık etmek, beni daha dikkatli bir gözlemci hâline getirdi. İlgi duyduğum bu mesele, zamanla kişisel bir merakın ötesine geçti; içimden gelen bir sorumluluk duygusuyla hareket etmeye başladım. Cemal BALIBEY Yazar İstanbul'da birçok ağacın, özellikle erguvan, akasya, iğde, manolya ve ıhlamurun, çiçeklenme zamanlarını dikkatle takip ediyorum. Bu dikkat, hayatıma yeni bir anlam katıyor. Mesela “yaprağa bakışım” bile değişiyor. Neye baksam, nereye dönsem, aradığımı orada görür hâle geliyorum. Mis kokular, canlı renkler, en zarif şekiller adeta dikkatimi çekmek için yarışıyor. Bu sayede, Allah'ın yaratma kudretine, âlemin sırlarla dolu şaşmaz düzenine; gökyüzünün, yıldızların, ırmakların,…

Benim ağaca, yaprağa, tabiata tutkun biri olduğumu anlayınca kendisi de bundan esinlenerek idareci olduğu yurtta mütevazı bir tabiat köşesi oluşturmuş. Tabiat köşesinin fotoğrafını gönderdi, sevindim ben de... Cemal BALIBEY Yayınevine ilk defa gelen İlim Yayma Müdiresi bir kardeşimize kitap hediye etmiş, ayraç olarak da ilginç bir yaprağı kitabın arasına koymuştum. Kitabı uzatırken yavaş bir sesle ve üzerine basarak, “Yolda herhangi bir sebeple polis falan durdurursa, kitabın arasındaki bu yaprağı göster, Özgün Yayıncılık'tan geldiğini hemen anlar. Bırak kimliği, ehliyet bile sormaz!” dedim. Hanım kardeşim, bir yaprak böyle bir şeye muktedir mi diye düşünmüş müdür, orasını bilemem. Bir zaman sonra o da memleketi Malatya'dan ahşap bir kutu…

Yoldan geçerken girdiğim bu mezarlıkta derin bir sessizlik, mutlak sükûnet vardı. Ağaçların dallarında kuşlar, kendi besteledikleri şarkılarıyla zaman zaman bu sessizliği delmeye çalışıyordu. Cemal BALIBEY Mayısın ortasıydı, Topkapı'dan kitap alıp Fatih'e dönüyordum. Her zaman gittiğim yoldan gitmek varken, yol biraz uzasa da değişiklik olsun dedim, farklı bir yoldan gitmek istedim. Yolumun üzerindeki Çamlık Mezarlığı'na girdim. Mezarlar arasında gezinerek yürümek bana derin bir tefekkür fırsatı sunabilirdi. Rengarenk güllerin ve kara gözlü gelinciklerin tam mevsimiydi. Topraktan yeni bitmiş gelincikler, kırmızı bir duvak gibi salınarak maveraya sessizce selam gönderiyordu. Endamlı serviler, taze açmış kokulu güller ve mezarlar üzerindeki renk renk hüdayinabit çiçekler ayrı bir güzeldi. Yoldan geçerken girdiğim…

Saraçhane Parkı'nın içinde, Şehzade Camii’nin kuzey avlu duvarı önünde, şirin bir mescid vardı. Alanın sık ağaçlarla kaplı olması, mescidin görünümünü bir parça engelliyordu. Son derece yüksek sanat değerini haiz bu mescid, İstanbul’un tek burmalı minaresine sahiptir. Burmalı Mescid adı da minaresinin yivli şeklinden gelmektedir. Cemal BALIBEY Fotoğraf: Cemal Balıbey İnsanlık tarihi için şaşırtıcı olmasa da bizim için pek sıradan olmayan, adeta hepimizi şok eden zamanlardan geçiyoruz. Dünyanın birçok ülkesini kasıp kavuran, esir alan virüs sebebiyle hayatımız bambaşka bir boyut almış vaziyette. Tatsız ve tuzsuz akışın, kalp yoran, zihin tüketen bir yarışın içindeydik. Durmaya, sakinliğe, sessizliğe vakit yoktu. Koronavirüsle mücadele kapsamında "evde kal" sloganıyla bizler evlerimizde…

Soğuk bir kış akşamı evimizin zili çaldı. Kapıyı açtığımızda karşımızda cami cemaatinden Samsunlu Hamit Abi vardı. El arabasıyla getirdiği kömürleri evin önüne boşaltmıştı. Bu bir başlangıçmış. Cemal BALIBEY Üniversiteyi kazanan öğrencilerin kayıt günleriydi. Bahçeköy'de kayıt işlemleri esnasında yeni öğrencilere yardımcı olurken aynı zamanda bu durumu, onlarla tanışmak için fırsat biliyordum. Tanışırken bazı ipuçlarına dikkat ederek aklen ve kalben yakınlık hissettiğim öğrencilerle ilk teması kurmuş oluyordum. Çoğunluğu Anadolu'dan gelen bu öğrenciler için kalacak yer bulmak en müşkül işlerden biriydi. Kayıttan sonra onları Sarıyer'deki öğrenci evinde bir iki akşam misafir eder, daha yakından tanımaya çalışırdım. Onlara, yurt çıkana ya da yerleşecek bir ev bulana kadar misafirliklerinin devam…

Dünya döndükçe kuşlar uçmaya hep devam edecekler, ağaçlar ise rüzgârda salına salına yaptıkları “Hû” zikrine...