Öznur GÖRÜR KISAR

Bazan her şey vardır, anlam yoktur. Bazan aşk vardır; çoğu kez aşkın bir hali aşan aşk yoktur. Bazan menzil yoktur; yolcu kayıptır, yol hiç olmamıştır. Her şey nakıstır; tamam olması yıllar alır. Düşe kalka, yana yakıla düze çıkılır. Asıl olana ulaşmanın yolları çeşit çeşit olsa da, bir türlü menzil bulunmaz, menzil gösterilmez. Aransın, murat edilsin, bulunsun istenilir. Kulun hakikat yolculuğunda kendini kaybedip kaybedip bulmasıdır beklenilen. Kuyularda bırakılan kulluk; sultan olmaya, hakikat arayışına namzet olunsun istenilir. Öznur GÖRÜR KISAR      Gerçek bir dünya yolculuğu; güzellikleri, hayrı, şerri, hayatın tamamını yaşarken ve seyreylerken aslolan anlamı unutmamaktır. Dünya sarhoşluğu esnasında aslolana tutunamamak gafletinden bahsedildiğinde; baş döndüren onca fâni…

Bütün güvenli yolların sonu ona çıkar, bütün saadetler ancak onunla mümkündür. Kamil olan bütün mutluluklar sadece onunla varlık bulur. Elbette aşk onun varlığıyla kaimdir. Böylesi bir gerçek varken fani ve aldanacağımız kalpleri evimiz, yurdumuz bilmek nedendir? Nedendir kendimizi yorgun ve mecalsiz sarp yokuşlarda kaybedişimiz? Öznur GÖRÜR KISAR Ya açma sineni yekten bir güvenle şeksiz, şüphesiz. Ya hazırlıklı ol insanoğlunun akıl almaz çalımlarına. Ya incecikten tüten gönül dumanının dağılmaya muhtaç o küçük hücresinde kendine yenilecek ve sırrını yitireceksin. Ya için için yansın o ateş kavrulsun seninle. Kâh ağlatsın, kâh güldürsün, mecnun eylesin, lakin kalsın seninle. Ya söyleyeceğin sözün baş döndüren cazibesi sarsın seni. Ellerinle ver ölüm…

İnsandı, acizdi. Sınırlı ve faniydi. Yalnız doğup,  yalnız ölecekti. Hayat seyrüseferinde kâh kendini bilecek, kâh oradan oraya uçuşan bir kuru yaprak gibi savrulacaktı. Ümit edecek, sevecek, sevilecek; yaşadığına kalbiyle kâni olacaktı. Gönlüne her mevsim baharlar yerleşecek, lakin kimi zaman vaktinden önce zemheriyle tanışacaktı. Dünyaydı, yalandı. İnsandı, beşerdi. İnanacak, aldanacak, yenilecek, tökezleyecek, düşecek, kalkacak elbette sınanacaktı. Öznur GÖRÜR KISAR   İnsandı, acizdi. Sınırlı ve faniydi. Yalnız doğup,  yalnız ölecekti. Hayat seyrüseferinde kâh kendini bilecek, kâh oradan oraya uçuşan bir kuru yaprak gibi savrulacaktı. Ümit edecek, sevecek, sevilecek; yaşadığına kalbiyle kâni olacaktı. Gönlüne her mevsim baharlar yerleşecek, lakin kimi zaman vaktinden önce zemheriyle tanışacaktı. Dünyaydı, yalandı. İnsandı, beşerdi.…

Sünnetullah gereği hayretimizi celbeden ne çok hadise gerçekleşiyor zaman içinde, öyle değil mi? O halde bu duygu, tefekkürle pratik kazandığımız bir durum olmalı. Hayret duymuyorsan, yeteri kadar göremiyor olmalısın. Çünkü insan, her bahara ayrı bir hayretle bakmaz mı?   Öznur GÖRÜR KISAR     Gökyüzünü seyretti uzun uzun. Bulutlara baktığında, başı dönen çocuklar gibi hissetti bir an. Gülümsedi. Hani çocukken olurdu, bilen bilir. Gökyüzüne bakışlarımızı sabitleyip aynı zamanda yürümeyi denediğimizde, bizimle birlikte hareket ettiğini düşündüğümüz bulutlara ne çok hayret ederdik. Yanı başımızdakine şaşkınlık ve hayretle seslenirdik: “Bak beni takip ediyor bulutlar. Nereye gitsem benimle geliyorlar. İstersen sen de bak. Gerçekten bak. Gözlerini hiç ayırmadığında oluyor hadi…

Yazmak değil midir ince ince ısıtması bir kış güneşinin, iyiden iyiye buza dönen, ince narin parmakların beklenen bütün mevsimlerde? Öznur GÖRÜR KISAR Yazmak… Bir sese söz olmak, Bir şarkıya nota, Bir türküye derin bir “ah” olmak değil midir? Yazmak; ince ince, için için yanıp tüten cılız bir ateşin, boğucu dumanına bir çıkış yolu, ufak bir pencere açmak gibi sanki. Işığa açılan  o ufak pencereyle, gönül evinin boğucu bir dumanla savaşıp nihayet nefes alması, isli ve puslu havadan temizlenip arınması gibi yazmak…  Yazmak baharı katık eyleyip kelimelere, bir can simidi olmak değilse nedir aşıklar için?   İnce, cılız bir aşık “ahı”na eş kılmak değil midir, bir…