Cahit Zarifoğlu İçin

Ahmet MERCAN

I.

Zarif bir sancıyı emanet etti

Zirvelerden kaya söken rüzgâra

Bir tül gibi dokunup dokunup

Irgaladı rüyalarını çocukların

Bir tutam zemheridir ölüm

Konuşur her an söze girmeden

İns soluklarını kerten sayhanın

Yankısı dinmez yanmaz ateşte

II.

Yediden yetmişi milyon belleyip

Güzellik çerağı yakanlar ölmez

Tutuşan sevdaysa zamanın çehresinde

Şimdi ölüm bir basamak daha güzel

Yaşamak ölümle soluk alır

Dünya hüznün kalp ağrısı

Çocuklar ki okşadıkça rüzgârı

Her defasında ölüm bir basamak daha güzel

III.

Bir Değirmendir Bu Dünya elbet

Buğdayı da insan belle

Irgalanış Dost içinse

Her defasında ölüm bir basamak daha güzel

Haziran sen niye böylesin

Katıraslan’ı andıran heyyula mısın

Başaklara uzanırken alevden iki el

Bilmez misin her defasında ölüm

Bir basamak daha güzel