-6 Şubat depreminde ölenlere–

Mehmet KURTOĞLU

Kim demiş konuşamazmış dağ, ova, deniz, toprak
Her birinin dili var ancak bilenler anlar
Dağ yürürken ovaya, deniz vurur toprağı
Yakına gelir uzak, uzağa gider yakın;
Apartmanlar diz çöker dağlar olur un-ufak…

Kim demiş konuşmamış topraktaki ölüler
Yarım kalmış hayatlar kurumuş dudaklarda
Birbirine benzer donuk göz, mor bedenle
Kimi yatakta kalmış, kimi çökmüş kapıda;
Ölüler konuşurken siz susuyor musunuz hâlâ?

Hepsi toprağa düşmüş kuru yaprak misali
Evler mezara dönmüş, mezarlar evler şimdi
Hay’dan gelir yine Hu’ya giden insanlar
Geride bırakırlar trajik binbir masal;
Her birinin masalı birbirini tamamlar…

Değişmeyen tek yasa sallanırken yeryüzü
Adil davranır ölüm zengin fakir demeden
Geride çaresizlik, ölümün soğuk yüzü
İnsanı deli eder o yok olmak korkusu;
O yok olmak korkusu, o yok olmak korkusu…

Betonlar arasında köşeli kafalarda
Dönüp durmaz sorular o tükenmez kaygılar
Ve birbirine benzeyen morarmış yüzleriyle
Ne baba tanır oğlu, ne oğlu tanır baba
Bir tek konuşur deprem döner sonsuz masala…

Ankara/2023