Soğuk Korku ve Çocuk

Şiir: Mehmet ŞAMİL

Çizgi: Hilal ÖZDER

I.

hüküm giysin diye kırdım yüzümü

sarsıldı alnımdan akıl suları

gün ışırken doğudan kapkara batı

yaklaştıkça yaklaştı soğuk korkusu günün

ağlayan bir çocuk fotoğrafında

üşüttüm el yakan ateşlerimi

aynada doğdum

elinden alınmış ibret sahnesi

kapıda oturmuş ağlıyor ölüm

içerde kendine övünen dünya

iyi bellenmemiş anı kumaşı

eşiğimde unutulan söz yığın

sebepsiz bir dokunuş olsun

tutanakta iz bulsun mührün

başımda çıkmamış bir can ağrısı dünüm

II.

sen yağmur bulutlarını tanırdın ey çocuk

bereketli ve münbit

bir gaz bulutuyla kestiler nefesini

kaynadı damarların / ciğerin yandı çocuk

tek kelime edemeden bir anne diyemeden

ateşler içinde parçalandı susayışın

soydular ıslattılar ters çevirdiler

sen Kevser ırmağına koştun ey çocuk

kanmak için gittin şikâyet etmek için

giderken ellerin iki yana açılmış

bir elin duâda

ve bir elin suçum neydi diyorken

gözleri açık gittin öyle masûm dünyadan

elimiz cebimizde seyrettik ki biz

ve elbette kınadık gözlerimiz kapalı

affetme bizi çocuk