Şiir: Mehmet ŞAMİL
I.
hüküm giysin diye kırdım yüzümü
sarsıldı alnımdan akıl suları
gün ışırken doğudan kapkara batı
yaklaştıkça yaklaştı soğuk korkusu günün
ağlayan bir çocuk fotoğrafında
üşüttüm el yakan ateşlerimi
aynada doğdum
elinden alınmış ibret sahnesi
kapıda oturmuş ağlıyor ölüm
içerde kendine övünen dünya
iyi bellenmemiş anı kumaşı
eşiğimde unutulan söz yığın
sebepsiz bir dokunuş olsun
tutanakta iz bulsun mührün
başımda çıkmamış bir can ağrısı dünüm
II.
sen yağmur bulutlarını tanırdın ey çocuk
bereketli ve münbit
bir gaz bulutuyla kestiler nefesini
kaynadı damarların / ciğerin yandı çocuk
tek kelime edemeden bir anne diyemeden
ateşler içinde parçalandı susayışın
soydular ıslattılar ters çevirdiler
sen Kevser ırmağına koştun ey çocuk
kanmak için gittin şikâyet etmek için
giderken ellerin iki yana açılmış
bir elin duâda
ve bir elin suçum neydi diyorken
gözleri açık gittin öyle masûm dünyadan
elimiz cebimizde seyrettik ki biz
ve elbette kınadık gözlerimiz kapalı
affetme bizi çocuk