Erdal ÇAKIR

Evime gelen bir ayetin elini öptüm

Yolu yolumdan kaldırıp elsiz ayaksız yürüdüm

Beni benden kopardım, göğe yapıştırdım

Ensesine bastırarak dünyayı mağarama soktum

Uzağımın, yakınımın da arkasında kaldığını gördüm

Uzağımın yakınımın içinde bir nokta olduğunu gördüm

Kalbime konan bir ayetin ayaklarını öptüm

Süleyman rahlesinden esen rüzgârlara açtım göğsümü

Yetim kalmış manaları Ali Efendimin huzuruna taşıdım

Öksüzlüğümü Annem Fatıma’nın kalbine bıraktım

Ne görmüşüm ne duymuşum, alem hangi alemmiş

Ben asırları sağıp ‘an’a mayalamışım

Ya FETTAH

Ya HAKÎM

Vakitlerin hepsini toplayıp zikre oturdum

Sabahın defterine kaydettim akşamı

Yatsıyı sayfa sayfa ikindi ikindi okudum

Öğleye bir minare ekleyip gölgesine yasladım sırtımı

Kendi vakitlerimden ya Rahman senin vakitlerine göç ettim

Her vakti mülk edindim, hükme hilafet giydirdim

Seni seviyorum Rabbim, seni seviyorum

Efendim Muhyiddin’den öğrendim:

Ben senin zikrin, kulluğumun hamdiyim