Şakir Kurtulmuş

1.

çok yavaş ölüyorum

birazdan alışacak gözlerim

karanlığa beyaz umutlar düşecek

sığınağın küçük bir köşesinde

sesi yağmur çığlıklarına karışan

esmer bir çocuğun elinden tutup

bir parça pamuğu ıslatarak dudaklarında

karanlıktan koşarak çıkan sevinçtir

iyi yaşayanlara kızmadan

utandırmadan kimseyi

ölüyorum yavaş yavaş

gel kızım kaçalım

kar tanesi değil bunlar

gökten üstümüze yağan

bizim evin duvarları

mutfak dolabı saksılar

komşumuzun duvarında asılı tablo

düşüyor üstümüze kar beyaz

ellerinden tutuyorum kızımın

canım kızım nerde ablan

nerde abilerin

nerde ablanın elleri

çok karanlık bulamıyorum

hayal değil bu yaşamak dediğin

ölüyorum yavaş yavaş

enkazdan çıkan taşlar

demir karışımı magnezyum

termal kameralarda

sismik titreşimler toprakta

sular kabarıyor

gecenin ıslak yüzünü öpüyorum

tutamıyorum ellerini depremin

ölümün üzerine kar yağıyor