Şakir Kurtulmuş

1.
çok yavaş ölüyorum
birazdan alışacak gözlerim
karanlığa beyaz umutlar düşecek
sığınağın küçük bir köşesinde
sesi yağmur çığlıklarına karışan
esmer bir çocuğun elinden tutup
bir parça pamuğu ıslatarak dudaklarında
karanlıktan koşarak çıkan sevinçtir
iyi yaşayanlara kızmadan
utandırmadan kimseyi
ölüyorum yavaş yavaş
gel kızım kaçalım
kar tanesi değil bunlar
gökten üstümüze yağan
bizim evin duvarları
mutfak dolabı saksılar
komşumuzun duvarında asılı tablo
düşüyor üstümüze kar beyaz
ellerinden tutuyorum kızımın
canım kızım nerde ablan
nerde abilerin
nerde ablanın elleri
çok karanlık bulamıyorum
hayal değil bu yaşamak dediğin
ölüyorum yavaş yavaş
enkazdan çıkan taşlar
demir karışımı magnezyum
termal kameralarda
sismik titreşimler toprakta
sular kabarıyor
gecenin ıslak yüzünü öpüyorum
tutamıyorum ellerini depremin
ölümün üzerine kar yağıyor